Week 17 Sint Maarten & Saba.

Maandagochtend ging de wekker om 05.45 uur! Janine ging mij naar de airport brengen waar ik om 8.00 uur naar Curacao zou vliegen en daarna door om 9.00 uur naar Sint Maarten. Ik kwam daar om 10.45 uur aan. Eerst een auto gefixt zodat ik mij zelf kan verplaatsen van A naar B op het eiland. Mijn eerst indruk was: wat een drukte hier, te veel auto’s op een te klein eiland verder zag ik overal water en heel veel boten. Allemaal heel dure zeilboten en andere jachten. Echt niet normaal meer..ongelooflijk! Toen ik een mooi klein huurautootje had ben ik richting Philipsburg gereden toen kwam ik gewoon in de file te staan notabene.. Na wat gezoek bleek mijn bed & breakfast downtown Philipsburg te zitten in Backstreet wat met Frontstreet de twee belangrijkste en drukte winkelstraten van Philipsburg zijn…Erg grappig allemaal. ’s Middags heb ik dan ook Philipsburg verkend en een kijkje genomen bij enkele bijzienswaardigheden zoals het courthouse (gerechtsgebouw van 1793) , Pasanggrahan Royal Guest House (voormalig gouveneurshuis uit 1905 , nu is het een gewoon hotel) en het Guavaberry Emporium (kleurrijk houten winkelpand van het midden van de 19e eeuw, hier kun je de lokaal gestookte Guavaberry likeur proeven en kopen) Verder de hemel aan tax free shops bekeken en lekker rondgeslenterd. Nog de zonsondergang bekeken aan de Great Bay Beach. Dit is het strand bij Philipsburg.

De volgende ochtend vroeg uit de veren en met de auto er op uit getrokken het eiland rond. Eerst bij de Simpson Bay een ticket geregeld voor een boottocht naar Saba voor de volgende dag. Toen verder gereden met de auto met de klok mee grotendeels langs de kust. Kijkjes genomen bij verschillende baaien. Op een gegeven moment heette Sint Maarten Saint Martin. Ik was het franstalige gedeelte van Sint Maarten binnen gereden. Ik ben gestopt in Marigot, de Franse hoofdstad. Dit is echt net Frankrijk zelf. Ik heb op een terrasje dan ook maar lekker geluncht met een stokbroodje met tonijn! Het was hier wel lekker rustig. Ik ben naar het Fort Louis geweest. Van dit van 1789 daterende fort resten slechts enkele muren en een handjevol kanonnen. Het ligt op een heuvel en je moest de trap omhoog lopen om er te komen. Vanaf hier had je een geweldig uitzicht over Marigot en eigenlijks heel Sint Maarten! Heel mooi! Hierna ben ik naar Pic du Paradis gereden. Dit is de hoogste top van het eiland met 424 hoog. De weg loopt landinwaarts flink omhoog en naarmate ik bij de top kwam werd de weg slechter. Bovenop moest je nog even een stukje lopen en toen had ik inderdaad een heftig uitzicht over een groot gedeelte van Saint Martin. Je kon nu heel goed zien dat dit eiland veel groener is als Aruba. Allemaal groene bomen met daartussen in palmbomen etc. Tot mijn grote verbazing zag ik halverwege op de heuvel koeien lopen. Dit was de eerst keer sinds al die maanden dat ik van huis ben dat ik weer eens een koe heb gezien! Top! Verder ben ik langs Grand Case gereden, kleine vissersdorpje aan de kust en daarna heb ik een kijkje genomen bij de Baie Orientale. De populairste baai van Saint Martin is 1,5 km lang. Ik vond het daar veels te druk met al die toeristen hutje mutje maar goed..Het was wel een mooie strand. Ik ben niet meer naar het meest noordelijk gelegen Cul de Sac geweest. Dit heb ik van een afstandje beschouwd, de mooie groene heuvels. Doorgereden naar beneden en daar kwam ik uit bij Orléans, het oudste dorp van het eiland wat ook wel French Quarter wordt genoemd. Vanaf hier heb ik nog kronkelend terug gereden langs de kust richting Philipsburg. Ik heb toen nog één ommetje gemaakt om bij het grensmonument te kijken aan de Rue de Hollande. Dit is het monument waar op 23 maart 1648 het unieke verdrag is getekend dat het noordelijke deel van het eiland zou toebehoren aan Frankrijk en het zuidelijk deel aan de Nederlandse Republiek. Toen ik terug was in Philipsburg had ik het flink gehad, ik ben in de stad een hapje gaan eten en ik heb op tijd mijn bedje opgezocht.

De volgende ochtend ging de wekker al 6.45 uur. Ik moest mij namelijk om 8.00 uur melden bij een hotel aan de Simpson Bay. Nou eerst lekker 20 minuten in de file gestaan erop weg naar toe. Alles is uiteindelijk toch goed gekomen en om 9.00 uur vertrok de Edge I naar Saba. Het was een soort hovercraft boot. Het ging lekker snel en het schommelde behoorlijk. Ik was er echt kats beroerd van. Niet normaal. Er stonden overal wel kleine emmertjes dus waarschijnlijk gebeurde het regelmatig dat mensen zeeziek werden. Nou ik had er ook flink last van maar ik heb alles binnen gehouden! Maar het was absoluut geen pretje… Maar met de zeebenen stond ik om 10.30 uur op het 13km2 eiland Saba. Het kleinste eiland van de Nederlandse Antillen. Het is in feite de top van een steil uit zee oprijzende, uitgedoofde vulkaan. De wanden van de vulkaan Mount Scenery en omringende heuvels en dalen zijn weelderig begroeid. De bevolking woont verspreid over het eiland in vier kleine, pittoreske dorpjes. Het eiland wordt vol trots door haar bewoners ‘The Unspoiled Queen’ genoemd. Deze onbedorven koningin vormt met de 877m hoge Mount Scenery niet alleen het hoogste punt van de Nederlandse Antillen, maar van het gehele koninkrijk der Nederlanden. Het Sabaanse landschap bezit nagenoeg geen vlak terrein en de hellingen storten zich rondom het eiland in de vorm van ruige, donkere kliffen in zee. Deze informatie even om een beeld van Saba te krijgen! ;-) Ik zal verder vertellen.. Saba heeft slechts één hoofdweg, die ter plaatse the Road wordt genoemd. Hoe toepasselijk! Deze weg slingert door middel van talloze haarspeldbochten vanaf de ene kant van het eiland naar de andere kant. In de dorpjes staan overal witte houten huizen met rode daken. Men is verplicht om ieder jaar het huis wit en rood te verfen. Het was echt een geweldige ervaring om op dit paradijselijke eiland geweest te zijn. Het is één van de spaarzame plekjes in het Caribisch gebied, die nog niet door het massa toerisme onder de voet gelopen zijn. Toen ik aan kwam op het eiland heb ik een taxi busje genomen met nog twee Amerikanen. Dit is het meest handige vervoermiddel op Saba omdat de taxi chauffeurs de weg kennen. We zijn toen naar het dorpje Windwardside gegaan wat in het midden van het eiland ligt. Net buiten dit dorpje begint de Mount Scenery Trail. Eén van de grootste toeristische attracties van het eiland is de beklimming van deze berg. Het wordt gemarkeerd door een bordje waarop duidelijk het aantal treden vermeld staat:1064!! Treden. Nu ben ik bij het tweede beginpunt begonnen dan heb je een dikke 100 treden overgeslagen maar dat was wel fijn. De treden zijn heel ongelijkmatig, best wel lastig lopen voor mij met mijn korte pootjes. Ik heb met die twee Amerikanen. Een man met zijn schoonzoon naar boven geklauterd. Heel indrukwekkend allemaal! Het pad kronkelt zich naar boven en naarmate men stijgt neemt de tropische begroeiing toe. Tijdens de klim passeert men onder andere boomvarens, mahoniebomen, orchideeën, palmbomen, wilde bananenbomen, bromelia’s en een grote verscheidenheid aan mossoorten.Jammer genoeg heb ik geen bloeiende orchideeën gezien en ook niet de nationale bloem van Saba, de Black-eyed Susans. Een oranje gele bloem met een donker hart, omdat het winter is en die nu niet bloeien. Ik heb wel gele en rode Chinese hibiscussen gezien. Het laatste deel van de klim voert door een tropisch nevelwoud, dat men op het eiland ook wel Elfin Forest ofwel Elfenbos noemt. De vegetatie op de top van Mount Scenery wordt gedomineerd door grote berg-mahoniebomen de rijk begroeid zijn met boomvarens en baardmossen. Overigens vertoont de top van deze vulkaan geen enkel spoor meer van een krater. Deze is namelijk geheel opgevuld door een omhoog geperste bazaltische andesietprop. Het was er bovenop erg modderig, je zag trouwens heel goed de inham van de krater want de begroeiing ging daar dan naar beneden. Ik wou nog naar het mooiste uitkijkpunt lopen maar omdat dit pad onwijs modderig was ben ik halverwege toch maar terug gegaan omdat ik gewoon weg niet verder kon te glibberen op mijn Crocs! Ik zag er uit als een klein varkentje en ben hierna op blote voeten! naar beneden gelopen omdat het veel te glad was om fatsoenlijk naar beneden te komen. Het uitzicht wat ik bovenop heb gezien vond ik ook echt geweldig, je kon het dal zien liggen en je stond zo hoog, echt onwijs genieten! Gelukkig had ik af en toe even een zonmoment = helder op de top dus ik heb het wel even goed kunnen bekijken. Heel vaak zit deze top namelijk verstopt in de mist. Helemaal beneden aangekomen in het dorp heb ik eerst mijn voeten en Crocs gewassen, dat bazalt spul was lastig af te wassen. Ik heb flink staan schrobben met water en zeep maar uiteindelijk kwamen er weer blanke voetjes te voorschijn en gouden Crocs! Hierna nog wat rondgelopen door het dorpje en genoten van de rust. Ongelooflijk hoe 1400 mensen hier leven op een vulkaan. De bewoners mogen hun overleden dierbaren naast het huis begraven. Je ziet dus dan gewoon een klein kerkhofje pal naast het woonhuis liggen, heel apart. Rond 14.45 vertrok de taxi weer naar de boot. Naar een enerverend krokel ritje kwamen we hier aan. Om 15.30 uur vertrok de boot terug naar Sint Maarten. Het was nog iets erger met de golven dan vanochtend dus ik begon weer goed paars te zien op de boot. Gelukkig kon ik op een gegeven moment naar het vaste land van Sint Maarten kijken en dat hielp me er door heen te komen. Ik was heel blij toen ik weer met beide beentjes op Sint Maarten stond. Wat een dag! Echt eentje om nooit te vergeten en ik wil zeker nog wel een keer terug naar Saba als ooit de mogelijkheid zich voordoet!

Donderdag ochtend had ik flinke spierpijn van mijn Saba adventure. Rond 9 uur heb ik de huurauto ingeleverd en om kwart voor 10 was ik weer op het Juliana Airport waar ik rustig heb ingecheckt en om 11.15 uur vloog ik het eerste gedeelte weer terug naar Curaçao. Ik moest dit keer een uurtje wachten daar en om 14.00 uur kon ik verder naar Aruba, waar ik om 14.30 uur landde. Hier was echt de hel losgebroken met allemaal toeristen..pff echt niets aan! En deed de vrouw van de douane ook nog lekker zeikerig dus nog een half uur later was ik eindelijk bij Janine aangekomen die mij oppikte van het vliegveld! Zij was zwaar in de stress omdat ze vrijdag naar huis gaat en nog allemaal cadeautjes moest kopen. Dus ben ik met haar de stad in geweest om van allerlei dingen te kopen. Ging niet helemaal super relaxed door alle spierpijn maar goed..was nog wel even gezellig ondanks de stress van Janine. ’s Avonds ben ik met mijn huisgenoten lekker uiteten geweest bij Que Pasa in Oranjestad omdat het de laatste avond was voor Jeroen (& Fake) & Janine maar Janine die was niet mee, die was ff te druk. Maar ik heb heerlijk met de jongens gegeten & gekletst. Hierna ben ik thuis heerlijk in slaap gevallen want ik was zo bekaf he..poeh!

Vrijdag was wederom een nationale feestdag op Aruba. Het was de geboortedag van G.F (Bético) Croes. Deze meneer heeft een belangrijke rol gespeeld om de status aparte van Aruba te verkrijgen. Hij richtte in 1971 De Movemento Electoral di Pueblo (MEP) op. Deze politieke partij had het streven naar zelfbeschikkingsrecht van Aruba hoog in het vaandel staan met een positief vervolg tot gevolg. Iedereen had dus lekker een vrije dag op Aruba en dat vind niemand erg natuurlijk! Ik heb een lekker rustig dagje gehad en s’middags heb ik Janine en haar vader + vriendin nog naar het vliegveld gebracht en hier afscheid genomen. We (Marcel & ik) zijn hierna nog even naar Malmok geweest om te snorkelen maar de vissen speelden een beetje verstoppertje…Haha.’s Avonds afscheid genomen van Jeroen & Fake. Die gingen ook naar huis. Toen kwam Fake weer terug omdat zijn vlucht met Arke even een dag was uitgesteld..heel vaag maar goed.
Zaterdag ochtend regende het es voor de verandering weer es flink maar na regen komt zonneschijn op Aruba dus dat was dan ook een feit. Lekker chill gedaan en ‘s middags naar de pizzahut/ dunkin donuts omdat je hier gratis kunt internetten aangezien ons draadloos netwerk op de Caya server problemen heeft! Hier even lekker mijn mail gecheckt en gesurft op internet en bij gekletst met een paar luitjes! ’s Avonds ben ik met Marcel naar Carnaval wezen kijken downtown Oranjestad. De lighting Parade was, wow geweldig wat een groepen allemaal met hun eigen band en eigen kleding etc. Heel gaaf om te zien en de stemming zat er goed in met die gezellige carnavals muziek! Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Dit is echt het Arubaanse volksfeest! Iedereen had dus lampjes aan de kostuums hangen en dit leek echt heel leuk. Het was wel een lange optocht dus flinke sta poten na 2,5 uur maar het was het meemaken meer dan waard!
Zondag lekker uitgeslapen en s’middags lekker naar het strand geweest, echt een beetje poco poco. Marcel en ik zijn nu nog met ons 2-en op de Caya, dit is wel heel erg rustig hoor, maar ik kan het goed vinden met hem dus verder geen probleem. Het is ook wel lekker relaxed, geen gezeur van mensen om je hoofd enz! Er was nog kinder carnaval in Oranjestad. Dit is dan de parade voor de kinderen die nu dan helemaal verkleed zijn enz. We zijn er ff snel langs gereden maar verder geen zin om in de brandende zon te gaan staan kijken. We hadden een mooie herinnering van gisteravond nog.
Nou dit was het einde van een heel enerverend weekje, natuurlijk weer een hele hoop beleefd na toch relatief twee saaie weekjes ;-) echt genoten, dat zeker!

Jammer genoeg kan ik eerst nog geen foto’s plaatsen omdat we nog steeds niet op het internet kunnen hier op de Caya. Ik zit momenteel lekker illegaal op die van de buren hier, maar die heeft een heel vage ontvangst dus dat schiet niet echt op! Beetje jammer allemaal, maar goed…that’s Arubian style , dat duurt hier eerst weer een paar dagen voordat ze iets repareren..vandaar. Ik ben nu dus al lang blij dat ik mijn verhaal erop heb gekregen.
Bedankt voor alle leuke reacties natuurlijk! Ik zie jullie allemaal al snel weer!
Doegie!

Liefs Lienepien!